صف نمایندگان ملل از پارسی، مادی، ایلامی و … دست در دست هم با چشمانی گشاده در انتظار گردشگران تخت جمشید؛ وصف این روزهای همیشه در تخت جمشید. محوطه ای که پیش از این کاخ های آن از تراکم حضور بازدیدکنندگان در ستوه بودند و هیچگاه چنین سکوت و سکونی را تجربه نکرده بود. امسال وقتی به پیشواز روز جهانی گردشگری می رویم که گرفتاری های صنعت گردشگری بیشمار است. بیماری کوید 19 صفِ پایدارترین مشاغل را نشانه گرفته است: گردشگری. مشاغل وابسته به گردشگری در وضعیت بحرانی قرار دارند و فعالین این حوزه زمین گیر شده اند. چه باید کرد؟ هنوز هم اصناف حوزه گردشگری مبهوت از این حمله نابهنگام، به امید رهایی از این بلای زمینی چشم به راه معجزه اند. آنچه بدیهی به نظر می رسد آن است که در حوزه گردشگری تاریخی و فرهنگی نباید موضوع آموزش و جایگاه فرهنگ ساز آن در جامعه متوقف گردد و به همین دلیل است که بسیاری از موزه های دنیا با وجود تعطیلی در ایام بیماری، اما به فعالیت های معرفی و آموزش خود از طریق فضای مجازی روی آوردند. موضوعی که جای دارد در موزه های ایران نیز رویکرد اصلی تلقی گردد. چنین رویکردی اگر چه جوابگوی بخشی از مسئولیت های موزه ها در قبال جامعه بشری خواهد بود اما همچنان و آنچنان که باید سفره گردشگری از آن منتفع نخواهد بود. برنامه ریزی همه جانبه و استفاده از الگوهای موفق جذب گردشگر می تواند از جمله راهبردهای حوزه گردشگری به منظور ایجاد رونق مجدد در این صنعت و قراردادن مجدد آن در سبد اقتصادی خانواده ها باشد. خبر می رسد که این بیماری با ما خواهد ماند و فقط باید راه همزیستی با آن را آموخت. بنابراین باید ضمن توسعه همه زیرساخت های معمول گردشگری که نباید از انجام آن غفلت گردد، همچنین پروتکل های حوزه بهداشت را هم توسعه داد.